«رسانه مسئولیت اجتماعی»- شریفه جمشیدی: رودخانه ارس ا ز کوه‌های بینگول در منطقه آناتولی (در ترکیه امروزی) سرچشمه و پس از پیوستن رود آرپا، مرز مشترک ایران با نخجوان، ارمنستان و جمهوری آذربایجان را تشکیل می‌دهد. سرانجام در منتهی‌الیه شمالی استان اردبیل (شهرستان پارس‌آباد) وارد جمهوری آذربایجان شده و به رود کورا می‌ریزد. این رود ۱۰۷۲ کیلومتر طول دارد.
رود ارس در پی عهدنامه ترکمنچای از اول اسفند ۱۲۰۶ به عنوان مرز ایران و امپراطوری روسیه برگزیده شد و تمامی مناطق شمال این رود از ایران جدا و به خاک روسیه افزوده شد.
بعدها ایران و اتحاد شوروی با همکاری همدیگر سدی در ناحیه پلدشت به نام سد ارس بنا کردند. سپس سد خداآفرین به صورت مشترک با جمهوری آذربایجان بر روی رود ارس احداث شد و هم‌اکنون سد قیز قلعه‌سی به صورت مشترک با جمهوری آذربایجان بر روی رود ارس احداث می‌شود. بر روی ارس تا کنون پنج پل نیز ساخته شده‌است که عبارتنداز: پل آهن جلفا، پل شوسه جلفا، پل پلدشت، پل خداآفرین و پل نوردوز در مرز ارمنستان.
پیامدهای مخرب اجرای طرح داپ در ترکیه
فعالیت‌های بی‌حدوحصر دولت ترکیه در زمینه سدسازی، تاکنون باعث نابودی حدود ۷ میلیون هکتار زمین کشاورزی در عراق و سوریه، گسترش خشک‌سالی و کم‌آبی در این کشور‌ها و درنتیجه بحران‌های زیست‌محیطی ازجمله ریزگرد‌ها در ایران شده است.
ترکیه که از موقعیت بالادستی نسبت به دو همسایه جنوبی خود در دجله و فرات برخوردار است، در چهارچوب پروژه آناتولی جنوب شرقی یا «گاپ» با این توجیه که توسعه کشاورزی و صنعتی سرزمین‌های جنوب شرقی ترکیه نیازمند مقدار زیادی از آب رودخانه‌های دجله و فرات است، با ساخت سد‌های زیاد بر روی این دو رودخانه در خاک خود، مقدار آب خروجی به دو کشور سوریه و عراق را به مقدار زیادی نسبت به قبل کاهش داده است.
بر پایه ابرپروژه «گاپ» که اجرای آن ۳۲ میلیارد دلار هزینه و ۳۰ سال زمان برده است، دولت ترکیه احداث مجموعه بزرگی از سد‌ها و نیروگاه‌های برق‌آبی را بر بخش بالایی رودخانه‌های دجله و فرات در دستور کار قرار داده است. ترکیه با تکمیل پروژه گاپ، ۷ برابر ظرفیت دجله و فرات بر روی آن‌ها سدسازی انجام داده است! این طرح قرار است ۱.۷ میلیون هکتار زمین کشاورزی را آبیاری و سالانه ۵۵ میلیارد کیلووات ساعت برق تولید کند.
سد آتاتورک (بزرگ‌ترین سد اروپا) که در سال ۱۹۹۲ تکمیل شد، ازلحاظ حجم کار ساختمانی پنجمین سد بزرگ جهان و ازلحاظ تولید برق‌آبی، رتبه سوم در دنیا را دارد. این سد ۱۶ برابر بزرگ‌ترین سد ایران یعنی کرخه گنجایش دارد. ایلیسو نیز نوزدهمین سد بزرگ ابرپروژه گاپ است که سال گذشته افتتاح گردید. این سد هم چهار برابر سد کرخه گنجایش دارد.
«داپ» یکی دیگر از ابرپروژه‌های سدسازی دیگر است که ترکیه آن را بر اساس تجارب حاصل از پروژه گاپ، بر روی رود ارس طراحی کرده و به مرحله اجرا درآورده است.
قرار است در چهارچوب این پروژه، ۱۴ سد بر روی رودخانه ارس احداث شود. سد کاراکورت در شمال ترکیه یکی از این سد‌های مهم است که سال گذشته با یک و نیم میلیارد مترمکعب آبگیری شد که ۵۶ درصد ورودی آب ارس را کاهش داده است.
کم‌آبی و خشکسالی‌ای که در سال‌های اخیر در سه استان اردبیل، آذربایجان شرقی و غربی وجود دارد، بخش مهمی از آن ناشی از سدسازی‌های ترکیه بر روی رود ارس است که ممکن است در سال‌های آینده باعث خشک شدن حاصلخیزترین دشت ایران یعنی دشت مغان شود.
علاوه بر این‌ها، دولت ترکیه در قالب ۱۰ ابرپروژه دیگر، از سال ۲۰۰۳ تاکنون ۵۸۵ سد بر روی رودخانه‌های خود احداث کرده است. این در حالی است که کل سد‌های ساخته شده ترکیه تا قبل از سال ۲۰۰۳، درمجموع ۲۷۶ سد بود.
ابرپروژه‌های سدسازی دولت ترکیه به‌ویژه داپ و گاپ برخلاف ادعا‌های آنکارا که آن را در جهت توسعه کشاورزی معرفی می‌کند، یک اهرم فشار قوی برای اثرگذاری بر کشور‌های همسایه یعنی عراق، سوریه، ایران و ارمنستان در عرصه‌های سیاسی، امنیتی و اقتصادی است. اگر همچنان که دولت آنکارا مدعی است، مسئله اصلی سدسازی‌های ترکیه، کشاورزی بود، پس نباید حق‌آبه کشور‌های همسایه از دجله و فرات و رود ارس قطع می‌شد.
تجربه نشان می‌دهد، تنها با دیپلماسی نمی‌توان با رفتار‌های مخرب دولت ترکیه در حوزه زیست‌محیطی که آثار و پیامدهای مخرب آن در کشور‌های همسایه مشاهده می‌شود، مقابله کرد.
لذا باید سازوکار‌های واقعی‌تر، جدی‌تر و قاطعانه‌تری در دستور کار قرار گیرد. غرب آسیا به اندازه کافی از اقلیم خشک و بیابانی رنج میبرد. در چنین شرایطی، هیچ‌چیز مهم‌تر از تأمین و تضمین بلندمدت دسترسی به منابع آبی برای مقابله با بحران‌های زیست‌محیطی و خشک‌سالی نیست.
هشدار اتاق بازرگانی ایران نسبت به خطر افتادن سهم ایران از رود ارس
بررسی‌های کمیسیون توسعه پایدار اتاق ایران درباره آثار پروژه آناتولی شرقی (داپ) بر منابع آبی شمال غرب ایران، از کاهش ۳۰ درصدی سهم ایران از منابع آبی رودخانه ارس حکایت دارد.
در این پژوهش تاکید شده است: با توجه به افزایش بهره‌برداری‌ها و ایجاد سازه‌های مختلف آبی در بالادست حوضه‌های آبریز به‌ویژه در ترکیه و همچنین کاهش نزولات جوی و کاهش حجم آب ورودی، به‌ویژه در حوضه‌های آبریز ارس، لازم است تا اقدامات منسجم‌تر و قوی‌تری از سوی ایران در چارچوب دیپلماسی آب در دستور کار طرف ایرانی قرار گیرد.
در این پژوهش آمده است: طی سال‌های اخیر سد‌های متعددی بر روی دو رودخانه کورا و ارس و سرشاخه‌های آن‌ها در کشور‌های مختلف باهدف تولید برق، آبیاری اراضی کشاورزی، تأمین آب شرب، کنترل سیلاب و حمل‌ونقل با ظرفیتی بالغ بر ۲۵ میلیارد مترمکعب احداث شده است.
افزایش ایجاد سازه‌ها و سد‌های آبی به‌ویژه در سال‌های اخیر به‌ویژه ایجاد ۱۴ سد در کشور ترکیه از جمله پروژه آناتولی شرقی موسوم به داپ و همچنین آلودگی آب رودخانه ارس به‌ویژه از سوی کشور ارمنستان در نتیجه فعالیت‌های معدنی و همچنین نیروگاه اتمی متسامور در کشور ارمنستان باعث تنزل کمیت و کیفیت آورد رودخانه ارس در سال‌های اخیر شده و در آینده نیز می‌تواند دسترسی به منابع آب رودخانه ارس را محدودتر کند.
اجرا و تکمیل آناتولی شرقی موسوم به داپ کشور ترکیه در آینده نزدیک ممکن است سهم ایران از منابع آبی در حوضه آبریز ارس را بین ۲۵ تا ۳۰ درصد کاهش می‌دهد. قطع یا کاهش آورد رودخانه مرزی ارس توسط ترکیه منجر به مشکلات جدی برای تأمین آب شرب و کشاورزی مناطق پائین‌دست گردد.
این گزارش تاکید کرده است: طی سال‌های گذشته قرارداد‌های متعدد دوجانبه‌ای با کشور‌های همسایه برای بهره‌برداری از منابع آب مشترک به تصویب رسیده است که شماری از آن‌ها پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوری منتفی شده‌اند.
بر اساس اطلاعات گردآوری‌شده از منابع موجود ۲۴ قرارداد در قالب‌های مختلف معاهده، پروتکل و موافقت‌نامه در زمینه موضوعات مربوط به رودخانه‌های مرزی بین ایران و همسایگان منعقد شد که تعدادی از این قرارداد‌ها با عقد قرارداد بعدی منسوخ و تعدادی از آن‌ها نیز از نظر زمانی منقضی شده و کارکرد خود را از دست داده و در حال حاضر تعداد ۱۴ قرارداد آبی معتبر بین ایران و همسایگان وجود دارد.
متأسفانه با کشور ترکیه تنها پروتکل استفاده از آب‌های رودخانه ساری سو و قره سو برای تقسیم آب این رودخانه‌ها وجود دارد و در مورد رودخانه ارس با ترکیه هنوز معاهده و قراردادی منعقد نشده است.
بر اساس اعلام اتاق بازرگانی ایران، این پژوهش نشان داده است که همه موافقت‌نامه‌ها در خاورمیانه در مورد حوضه‌های آبریز مشترک به‌طور عام، و ایران با کشور‌های همسایه به‌طور اخص، به‌صورت دوجانبه بوده و تاکنون حتی یـک کنوانـسیون یـا موافقت‌نامه چندجانبه در مورد بهره‌برداری از آب حوضه‌های آبـریز مـشترک مانند کنوانسیون آب اروپا درباره حفاظت و استفاده از آبراه‌های فرامرزی و دریاچه‌های بین‌المللی کمیسیون اقتصادی سازمان ملل برای اروپا(۱۹۹۲) وجود ندارد.
به همین دلیل نیز قواعد عرفی و حقوقی حاکم بر منابع آب مشترک در منطقه بین ایران و کشور‌های همسایه از ضمانت اجرایی ضعیفی برخوردار هستند و توانایی لازم برای حل مسئله حقوقی منابع آب مشترک را ندارند؛ لذا اتخاذ تدابیر لازم برای تصویب کنوانسیونی مانند کنوانسیون آب اروپا با محوریت سازمان ملل متحد و به‌ویژه کمیسیون اقتصادی – اجتماعی آسیا و اقیانوسیه در چارچوب دیپلماسی آب از سوی وزارتخانه‌های خارجه و نیرو از اهمیت اساسی برخوردار است و باید در دستور کار قرار گیرد.
